ให้ยาเคมี (คีโม) เข็มที่สี่

เข็มนี้สภาพร่างกายไม่แตกต่างไปจากเดิมเท่าไหร่ คุณหมอนัดวันที่ 9 มิถุนายน เพื่อไปตรวจเลือด และเข้าไป Admid นอนโรงพยาบาล ก็ได้เข้านอนโรงพยาบาลตามกำหนด เย็นวันเสาร์ที่ 9 ก็ได้เข้านอนห้อง 920 เตียง 1 น้องสาวคนเล็กเป็นคนพาไป ใจจริงไม่อยากให้เขาวุ่นวาย หรือยุ่งยากกับเราเลย เกรงใจมาก แค่นี้ก็รู้สึกเกรงใจมากๆ แล้ว เราเป็นภาระให้คนอื่น ต้องกลับมาอยู่บ้านอาศัยพ่อแม่กินไปวัน ๆ แค่นี้ก็รู้สึกแย่แล้ว แย่มาก ๆ เลย มีคนนอนเตียงข้าง ๆ ด้วยวันนี้ เป็นคุณป้าท่านนึ่ง เป็นมะเร็งเต้านม มีน้องสาวมานอนเป็นเพื่อน ป้าโดนส่งตัวมาจาก วิภารามปากเกร็ด มาให้คีโมที่นี่ ป้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่รู้ว่าต้องนอนโรงพยาบาล ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย ต้องให้ยาแบบไหน จึงแนะนำไป ไม่ให้ป้ากลัว เพราะเข้าใจ เข็มแรกเราจะกลัว กลางคืนคุณมานอนเป็นเพื่อนเหมือนเคย เอาใบรายงานมาเขียนตั้งเบิกในประกันด้วย คุณแสดงออกถึงความห่วงใย เอาใจใส่กว่าทุกครั้ง ทำให้ฉันรู้สึกดีว่ายังมีคนห่วงใย และก็ทำให้เคยตัวด้วย เพราะในขณะที่ฉันจะต้องอยู่คนเดียวในอนาคต พอมีคุณมาดูแล เอาใจใส่ แต่ไม่มีคำพูดที่บอกว่า คุณจะดูแลไปถึงวันไหน เมื่อไหร่ แค่วันนี้มีคุณก็เท่านั้น พอจะต้องได้อยู่คนเดียว ถึงเวลานั้นจริง ๆ ฉันจะทำใจได้อย่างไร เข้าใจคำพูดที่บอกว่า “ อย่าทำดีกับฉัน หากวันข้างหน้าคุณไม่ได้อยู่ด้วย “ ตอนแรกคิดว่าเป็นคำพูดที่ถือดี มีคนทำดีด้วย ทำไมบอกเค้าว่าอย่ามาทำดีด้วย แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว เพราะเรารักเขา.. แต่เขาไม่รู้ยังไงนั่นเอง พี่อรุณรัตน์ พยาบาลเอายามาให้วันอาทิตย์ตอนเที่ยงครึ่ง เริ่มให้ยาจริง ๆ บ่ายโมงเครึ่ง กว่าจะจบก็เกือบหกโมงเย็น น้องสาวคนเล็ก และ น้องเครือ มารอรับกลับบ้าน นอนที่คอนโดหนึ่งคืนวันรุ่งขึ้น วันที่ 11 ก็เดินทางกลับ ถึงโคราชตอนสิบโมงครึ่ง ให้พ่อออกมารับ เริ่มมีอาการปวดเมื่อยและเพลียตามร่างกายแล้ว ต่อมาก็มีอาการท้องผูกรุนแรงกว่าทุกครั้ง กินยาระบายมา 6 เม็ดแล้วก็ยังไม่ดีขึ้น รู้สึกระบบขับถ่ายผิดปกติไปจากเดิม อาการคันตามร่างการหนักกว่าทุกครั้ง ต้องกินยาทุก ๆ 6 ชั่วโมง กินแล้วก็จะนอน นอนมาราธอนมาก นอนทั้งวันจนไม่ไปเจอหน้าใคร เช้านี้ 17 มิถุนายน อาการดีขึ้นมากแล้ว มีอาการชาตามมือตามเท้า นักขึ้น ปวดไม่มากเพราะกินยาก่อนที่จะปวดทุก ๆ 6 ชั่วโมง คันทุเลาเบาบางลง ถือว่าโดยรวมไม่เป็นอะไรมากเลยก็ว่าได้ โชคดีจริงๆ