Screen & cover From http://allloveseries.com/
เรื่องนี้ เห็นหลายคนคอมเมนท์ว่า ต้องดูนะ สนุกจริง ๆ ได้เราก็เป็นคนไม่ชอบหนังย้อนยุคเท่าไหร่ ตั้งแต่ Doong Yi จบ ก็ไม่เคยดูเรื่องไหนอีกเลย ไปหาซื้อมาดูจนได้ ... ตอนนี้เพิงดูได้ถึงตอนที่ 8 แต่มาขอเวิ่นเว้อซะมากมายก่อน ร้องห่มร้องให้อยู่คนเดียว ตอน นางเอกตอนเด็กไปเป็นพระชายาแล้วโดนคุณไสยทำให้เจ็ปป่วยตาย ร้องให้ตอนพ่อเตรียมยาให้ลูก เพื่อให้ลูกไม่ทรมานอีก นึกถึงตรงนี้ก็มาคิดว่าถ้าเราเป็นพ่อ คงทำใจไม่ได้แน่ๆ ตอนแม่นางเอกเข้ามาแล้วร้องให้ตามลูกสาว ตอนรัชทายาทมาหาตอนไม่สบายด้วยความคิดถึงกัน ตอนนางเอกตายไปเอาศพไปฝัง ตอนรัชทายาทรู้ข่าวการตาย ดูแล้วเศร้ามาก ร้องให้ตามตัวละครไปเฉยเลย จนต้องพักเบรคมานั่งรับลมหน้าบ้านก่อนจะดูต่อคืนนี้ มันกระเทือนจิตรใจเกินไป นึกถึงตัวเอง ที่กำลังเป็นโรคร้ายตอนนนี้ สักวันก็ต้องตายแบบนี้ จะมีคนร้องให้กับเราขนาดนี้ไหม เราจะเจ็บปวดแบบนี้ไหม เวลาตายมันทรมานแบบนี้ไหม
ในที่สุดก็ดูจบแล้วค่ะ อดที่จะมาเวิ่นเว้อต่อไม่ได้ จบดี ไม่มีที่ติ แต่ติดใจหน่อยนึงตรง การตายของ "เจ้าพี่" องค์ชายยางเมียง ที่โดนหอกเอาตอนท้ายเรื่อง ที่ไม่อยากให้ตาย จะแฮปปี้กว่านี้ แต่ก็เข้าใจว่า ในเรื่ององค์ชายไม่อยากเป็นหอกข้างแคร่ของฝ่าบาทอีกในภายภาคหน้า และด้วยความไม่สมหวังในรักกับยอนวู ก็เลยจบแบบนี้ เสียดายจัง แต่สนุกค่ะ สนุกมาก ดูไปร้องให้ตามตัวละครไป ตัวของนางเอกตอนเด็ก ๆมีบทบาทมากกว่า พอเป็นยอนวูตอนโต ก็ไม่ค่อยจะเท่าไหร่ บาทหนักจะไปอยู่ที่ ฝ่าบาท ที่หนักหนาสาหัสมากในชีวิตนี้ ย่าเป็นคนไม่ดี แล้วมาดึงน้องสาวที่ไม่รู้เรื่องอะไร มองแค่เรื่องของตัวเองเท่านั้นสำคัญ ไปมีส่วนร่วมในการทำเรื่องไม่ดี พ่อรู้เรื่องดีแต่ทำอะไรแม่ตัวเองและลูกสาวตัวเองไม่ได้จึงปล่อยเลยตามเลย บทหนักจึงตกมาที่พระราชา ที่ต้องตัดสินใจกับสิ่งไม่ถูกต้อง ติดใจค่ะ ไม่ได้ดูอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมานานแล้ว ตั้งแต่รู้ตัวว่าเป็นมะเร็ง ก็ไม่อยากทำอะไรเลย ตอนนี้อยากมีชีวิตต่อไปนาน ๆ ทำความดีเยอะ ๆ
เรื่องนี้ เห็นหลายคนคอมเมนท์ว่า ต้องดูนะ สนุกจริง ๆ ได้เราก็เป็นคนไม่ชอบหนังย้อนยุคเท่าไหร่ ตั้งแต่ Doong Yi จบ ก็ไม่เคยดูเรื่องไหนอีกเลย ไปหาซื้อมาดูจนได้ ... ตอนนี้เพิงดูได้ถึงตอนที่ 8 แต่มาขอเวิ่นเว้อซะมากมายก่อน
ตอบลบร้องห่มร้องให้อยู่คนเดียว ตอน นางเอกตอนเด็กไปเป็นพระชายาแล้วโดนคุณไสยทำให้เจ็ปป่วยตาย ร้องให้ตอนพ่อเตรียมยาให้ลูก เพื่อให้ลูกไม่ทรมานอีก นึกถึงตรงนี้ก็มาคิดว่าถ้าเราเป็นพ่อ คงทำใจไม่ได้แน่ๆ ตอนแม่นางเอกเข้ามาแล้วร้องให้ตามลูกสาว ตอนรัชทายาทมาหาตอนไม่สบายด้วยความคิดถึงกัน ตอนนางเอกตายไปเอาศพไปฝัง ตอนรัชทายาทรู้ข่าวการตาย ดูแล้วเศร้ามาก ร้องให้ตามตัวละครไปเฉยเลย จนต้องพักเบรคมานั่งรับลมหน้าบ้านก่อนจะดูต่อคืนนี้ มันกระเทือนจิตรใจเกินไป นึกถึงตัวเอง ที่กำลังเป็นโรคร้ายตอนนนี้ สักวันก็ต้องตายแบบนี้ จะมีคนร้องให้กับเราขนาดนี้ไหม เราจะเจ็บปวดแบบนี้ไหม เวลาตายมันทรมานแบบนี้ไหม
ในที่สุดก็ดูจบแล้วค่ะ อดที่จะมาเวิ่นเว้อต่อไม่ได้ จบดี ไม่มีที่ติ แต่ติดใจหน่อยนึงตรง การตายของ "เจ้าพี่" องค์ชายยางเมียง ที่โดนหอกเอาตอนท้ายเรื่อง ที่ไม่อยากให้ตาย จะแฮปปี้กว่านี้ แต่ก็เข้าใจว่า ในเรื่ององค์ชายไม่อยากเป็นหอกข้างแคร่ของฝ่าบาทอีกในภายภาคหน้า และด้วยความไม่สมหวังในรักกับยอนวู ก็เลยจบแบบนี้ เสียดายจัง แต่สนุกค่ะ สนุกมาก ดูไปร้องให้ตามตัวละครไป ตัวของนางเอกตอนเด็ก ๆมีบทบาทมากกว่า พอเป็นยอนวูตอนโต ก็ไม่ค่อยจะเท่าไหร่ บาทหนักจะไปอยู่ที่ ฝ่าบาท ที่หนักหนาสาหัสมากในชีวิตนี้ ย่าเป็นคนไม่ดี แล้วมาดึงน้องสาวที่ไม่รู้เรื่องอะไร มองแค่เรื่องของตัวเองเท่านั้นสำคัญ ไปมีส่วนร่วมในการทำเรื่องไม่ดี พ่อรู้เรื่องดีแต่ทำอะไรแม่ตัวเองและลูกสาวตัวเองไม่ได้จึงปล่อยเลยตามเลย บทหนักจึงตกมาที่พระราชา ที่ต้องตัดสินใจกับสิ่งไม่ถูกต้อง ติดใจค่ะ ไม่ได้ดูอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมานานแล้ว ตั้งแต่รู้ตัวว่าเป็นมะเร็ง ก็ไม่อยากทำอะไรเลย ตอนนี้อยากมีชีวิตต่อไปนาน ๆ ทำความดีเยอะ ๆ
ตอบลบ